Dryfuję nad przepaścią

Autor: -
A więc wróciłaś. Po ponad dziesięciu miesiącach nieobecności. Nie mogę powiedzieć, że tęskniłam, wręcz przeciwnie - całkiem miło było budzić się bez Twojego niebieskiego spojrzenia wypełniającego mnie bezbrzeżną pustką. Ale też skłamałabym mówiąc, że się nie spodziewałam. Podskórnie, pełna obaw czekałam na ten moment aż wrócisz, położysz mi dłonie na ramionach i powiesz "już jestem przy Tobie, nigdy Cię nie zostawię". I choć Twoja obecność niesie ze sobą skurcz trzewi, to jednak pewność tego, że niezależnie co się dzieje będziesz, że wiem czego mogę się spodziewać, jest kojąca. 

Ciekawe ile zostaniesz, czy będę czerpać z Ciebie energię na długie bezsenne noce, czy wręcz przeciwnie - wyssiesz ją ze mnie i zostawisz puste miejsce, którego niczym nie zapełnie. 

RATUNKU RATUNKU RATUNKU

Nikt nie słyszy

KRZYCZĘ KRZYCZĘ KRZYCZĘ
Złap mnie w kajdany ramion, nie puszczaj
boje się siebie
uratuj mnie


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Odeszła

Autor: -
Zapamiętam jej gładką skórę, gęste włosy i pełne usta. Delikatny głos, i uroczy śmiech. A śmiała się często. I równie często mówiła o śmierci. Wydaje mi się, że na nią czekała. Że to ciągłe mówienie o tym, to jej ciche inkantacje i zaproszenie. Nie przytulała i nie całowała, ale dbała, byśmy mieli u niej wszystko czego zapragniemy. Podgrzewała lody, by nie przeziębić naszych gardeł. Kupowała ogromne ilości płatków śniadaniowych, byśmy mieli wybór gdy u niej będziemy. Babcia pidżamkowa - mam je do tej pory, i już wiem, ze bedą ze mną zawsze. Pamiętam spacery po mieście gdy byłam mała, i wizyty na działce, gdzie pachniały róże. Pamiętam zapach kremu nivea, i tony zabawek w pufach. Pamiętam wspominanie dawnych czasów, i to, że życie kończy się po zawarciu małżeństwa. Pamiętam guziki na kanapie, i to, że mojego taty nie było w żadnym albumie. Pamiętam przepychanki słowne z dziadkiem. Pamiętam łzy wzruszenia gdy pokazywałam pierścionek zaręczynowy. Nigdy nie zapomnę, jak bardzo podobał j
Czytaj więcej

Świadomość i akceptacja

Autor: -
Dosyć mocno uderzyła mnie pewna sytuacja. Sprzedała mi siarczystego policzka. Oblała kubłem zimnej wody.  Pan A. zapytał czego oczekuję. Głupie pytanie. Więcej radości, więcej uśmiechu, więcej szczęścia. Chyba tego, co każdy. Pan A. szybko sprowadził mnie na dół - świadomość niekoniecznie niesie za sobą zwiększone szczęście, ale świadomość połączona z akceptacją powinna dać mi wewnętrzny spokój i ukojenie.  Zaczęłam się nad tym zastanawiać, i strasznie mnie to przygnębia - czyli nic się nie zmieni. Czyli mój niski poziom zadowolenia z egzystencji na tym świecie się nie zmieni. Po prostu tak mam. Taka się urodziłam i taka umrę. Dołująca myśl która nie chce wyjść z mojej głowy. Wręcz przeciwnie- pęcznieje w niej, rozrasta się, zajmując miejsce ośrodkowi motywacji, pędzi wszystkimi drogami mózgowymi i lokuje się w coraz to nowych miejscach. Czasami mam wrażenie, że rozrosła się tak bardzo, że moja głowa pęknie, stąd te bóle. Chciałabym, by okazało się to snem. Rozpływająca się nadzieja to
Czytaj więcej